İçim acı çekmekten rengi soldu. Tüm umutlarımın iki sözümden biri sen oldun, anlatamadım dile, dökemedim. Oysa ne çığlıklar atmak isterdim. Senli hep ayıbı öğrettiler bize. Oysa bilseler ne güzel seni sevdiğimi, ne kadar derin derin sevdiğimi, haykır derlerdi. Bıraksalar avazım çıktığı kadar seni sevdiğimi söylerdim. Akşamlar iyice çöküyor, içime. Bıraksalar sevsem, bıraksalar söylesem, ne kadar narin seni sevdiğimi. Gelsem sana seni sevdiğimi söylesem. Sende ayıplar mısın? Yoksa ruhumdaki çocukluğuma sarılıp el uzatır mısın?
Yoksa? Yabancı bir selamınla bir bilsen ne hüzünlere daldığımı, açsan bana yüreğini, gir gel bende severim. Seninle beraber bizi desen, olmuyor. İşte aşıladılar. Bize bir kadın çok sevdiği insana söylememeli. Sevdiğini ayıp yanlış anlaşılırsın. Sana yakışık durmaz. Ama bilmiyorlar ki belki de hayırlısı odur. Yarın çok geç olabilir.
Şimdi siz okurlarıma soruyorum. Yorumlarınızı bekliyorum. Sizce bir bayan sevdiği insana açılmalı mıdır? Siz olsanız nasıl bir yol izlerdiniz. Yapacağınız yorumlarınızla belki aramızda gizli aşk, sevgi besleyen dostlarımıza yardımcı olacaksınız.
